เคยอ่านหนังสือเรื่องคำพิพากษา บทกวีซีไรท์ ของ ชาติ กอบจิตติ ..อ่านแล้วรู้สึกเศร้าและสะท้อนใจไปเป็นอาทิตย์ ด้วยเนื้อที่บีบคั้นความรู้สึกของผู้อ่าน เกิดความรู้สึกสงสารไอ้ฟักจับใจ สัจธรรมที่ว่าสิ่งที่เห็นไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอไป ในนิยายเรื่องนี้ใช้ไม่ได้ผล..เนื่องจากมีเพียงไอ้ฟักและผู้อ่านเท่านั้นที่รับรู้ความจริงอันเจ็บปวดและน่าสงสารของไอ้ฟัก..แม้ตายเป็นเถ้า ความจริงก็ไม่ปรากฏ.....
เฉกเช่นเดียวกับเรื่องราวของผู้หญิงคนหนึ่ง ..ที่ฉันรู้จักดี..แม้ว่าจะไม่ร้ายแรงเท่าเรื่องของไอ้ฟัก..แต่มันก็ทำให้เธอผู้นั้นรู้สึกว่าโลกนี้ไม่ยุติธรรมกับเธอเลย...เธอผู้ซึ่งเป็นผู้หญิงเก่งที่ความเป็นตัวของตัวเองและมีความมั่นใจในตนเองสูง มีอุปนิสัยร่าเริง เธอไม่ใช่ผู้หญิงแสนดีเป็นผ้าพับไว้ เธอมีแต่ความห้าวๆ กระโดกกระเดกเป็นม้าดีดกระโหลก!!!
อาจด้วยเป็นคนสนุกสนาน ร่าเริง ความมีน้ำใจ หรือเป็นคนที่ใส่ใจกับทุกรายละเอียดของคนรอบข้าง..สิ่งนี้เองน่าจะเป็นเสน่ห์ในตัวเธอ ที่ทำให้เธอมีคนเดินเข้ามาในชีวิตมากมาย ทั้งที่เธอมิใช่คนสวย!!!!
และสิ่งที่ฟังแล้วเหมือนจะดีเหล่านี้ กลับกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายตัวเธอเอง..เพราะคนที่เดินเข้ามามากมายในชีวิตเธอเหล่านั้นล้วนแล้วแต่เป็นคนใกล้ตัวและคนคุ้นเคย..ผิดด้วยหรือที่เธอมีแฟนเป็นเพื่อน หรือมีเพื่อนเป็นแฟน..คำถามนี้จะไม่เกิดขึ้น ถ้าไม่มีเพื่อนคนอื่นๆ ที่มีความรู้สึกเช่นเดียวกันกับ คนที่ถูกเธอยกฐานะขึ้นไปเป็นแฟน!! โดยเขาคนนั้นได้แต่เก็บความรู้สึกไว้ในใจลึกๆ ด้วยเธอเลือกเพื่อนของเขาไปแล้ว...เขาซึ่งก็มีเพื่อนสาวในกลุ่มเดียวกันชื่นชอบ..และตัดสินใจคบกันในเวลาต่อมา วันเวลาผ่านไปเนิ่นนานหลายปี..ความสัมพันธ์ของทุกๆคนก็ดำเนินผ่านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเธอและแฟนหนุ่ม มีอันต้องห่างเหินกันด้วยแฟนหนุ่มตัดสินใจไปเรียนต่ออีกสามปี..ช่วงนั้นเอง เธอซึ่งโดยปกติ เป็นคนที่มีเพื่อนเยอะ มีหนุ่มแยะ(ล้วนแล้วแต่เป็นคนใกล้ตัวเช่นเดิม..หรือเรียกง่ายๆ ว่ามีเพื่อนกลุ่มไหน ก็ถือว่ามีหนุ่มๆ กลุ่มนั้นให้ความรู้สึกที่ดีอยู่เสมอ) และแฟนของเธอก็ทราบเรื่องนี้ดี..แต่สองคนไม่เคยมีปัญหาเพราะไม่มีเรื่องปิดบังซึ่งกันและกัน แม้อยู่ห่างกันก็จะโทรเล่าสู่กันฟังเสมอ..แต่เขาซึ่งเป็นเพียงเพื่อนไม่ได้คิดเช่นนั้น..เขาแสดงออกถึงความไม่พอใจเป็นอันมากที่มีชายหนุ่มมารับเพื่อนสาวของเขาไปทานข้าว..ถึงขั้นกระชากคอเสื้อจะชกกับผู้ชายคนนั้น..นี่มันกงการอะไรของเพื่อนเนี่ยยยย!!! ..แฟนยังไม่ว่าสักคำ..คำถามเกิดขึ้นจากปากของเธอ..จึงได้รู้ว่า..ถ้าไม่ใช่เพื่อนของเขา..เป็นเขาได้มั้ย..ต้องไม่ใช่คนอื่น
วันเวลาผ่านไปอีกสองปีความห่างของเธอและแฟนยังเหมือนเดิม..เธอทำงาน..ส่วนแฟนยังคนเรียนต่อ..เขาคนนั้นไม่หาเธอที่บ้านพร้อมยิงคำถามและขอเป็นคำตอบสุดท้าย..ถ้าไม่ใช่เพื่อนเขา..ขอเป็นเข้าได้มั้ย..เธอถามย้อนกลับมาว่า แล้วเพื่อนฉันอีกคนล่ะ..เธอเอาเขาไว้ที่ตรงไหน..เขารักเธอมากนะ เขาตอบกลับมาว่า ถ้าเธอเลือกเขา เขาจะเลิกขอเพียงแค่เธอตกลง..คำเดียวเท่านั้น เขาพร้อมที่จะรอ..แต่คำตอบคือ เธอเลือกแฟนของเธอ และต่อว่าเขากลับไปว่า เห็นแก่ตัว เธอจะรักจะเลิกกันอย่าเอาฉันไปเป็นตัวแปรได้มั้ย..เขาตอบเธอเพียงว่า ถ้าเธอไม่เลือกเขา จะให้เขาเลิกมาเพื่อจะอยู่คนเดียวทำไม..มีคนดูแลก็ดีอยู่แล้ว ท้ายที่สุด กลับกลายเป็นว่าแฟนของเขารับรู้เรื่องของเรา (ซึ่งไม่ได้มีอะไรมากมายเพียงแค่ความรู้สึกของเขาเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้น เธอก็มิได้เห็นดีเห็นงามใดใดทั้งสิ้น) เธอถูกเพื่อนๆ รุมพิพากษา ว่าทำตัวไม่ดี รู้ทั้งรู้ว่าเป็นแฟนของเพื่อน อีกทั้งเป็นเพื่อนของแฟน ยังไปยุ่งไปเกี่ยว ซึ่งมุมมองที่เพื่อนๆ มองเธอคือ เธอเป็นคนเจ้าชู้ มีคนมาชอบพอเยอะ และเธอก็ไม่เคยปฏิเสธใครแม้แต่คนเดียว ทั้งที่เธอมีแฟนเป็นตัวตนอยู่แล้ว..แฟนของเขาซึ่งเคยเป็นเพื่อนรักและสนิทกันทั้งหมด ไม่มองหน้าเธอ ไม่พูดกับเธอ...เธอผิดอะไรหรือ???
เวลาอาจเป็นเครื่องพิสูจน์ได้ว่าอะไรเป็นอะไร..แต่แก้วที่มันร้าว คงทำให้มันต่อกันสนิทโดยไม่มีร่องรอยคงเป็นไปไม่ได้...เวลาผ่านไปเพื่อนก็คือเพื่อน..อาจจะกลับมาคบกันเหมือนเดิม..แต่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว..ยังมีสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจตลอดไป
ในเวลาต่อมา..หรือฟ้าดินลงโทษ..หรือว่าเป็นกรรมเก่า..เธอกับแฟนมีอันต้องเลิกรา รักแท้แพ้ระยะทางเสมอ แฟนของเธอพบรักใหม่ ในช่วงเวลาของการไปเรียนต่อ..ซึ่งข้อหาของเธอ ที่ไม่สามารถเดินร่วมทางกับเขาได้อีกต่อไปคือ "เธอเก่งเกินไป...อยู่กับเธอเหมือนอยู่กับหัวหน้า..หรืออยู่กับเจ้านาย" เธอผิดอีกแล้วหรือ" เธอยินยอมจากไปโดยดี เมื่อไม่มีใจให้กัน..รั้งกันไว้ก็รังแต่จะทรมานทุกฝ่าย เขาเจอคนที่ใช่ และดีพอสำหรับเขา แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้..ดีซะอีก เราจะได้มีเพื่อนที่สนิทและรู้ใจมากที่สุดหนึ่งคน..เธอบอกเขาเพื่อให้เขาไม่รู้สึกผิดที่ทอดทิ้งเธอ..
จากนั้นชีวิตที่เหลือเธอก็ใช้ชีวิตโสดอย่างคุ้มค่าเรื่อยมา..เธอมีเพื่อนมากมาย เธอไม่มีเวลาเหงา เธอมีงานดีดีทำ มีชีวิตที่ดี...และแล้ววันหนึ่ง ชีวิตเธอโคจรกลับมาพบกับเพื่อนเก่า ซึ่งเป็นอีกหนึ่งในกลุ่มเดิมที่หลงเหลือ..เป็นเพื่อนรักของแฟนเก่า...เป็นเพื่อนรักที่พูดคุย ติดต่อกันเป็นระยะเวลานาน และสม่ำเสมอ..เพียงเคยเจอหน้า..เมื่อวันหนึ่งที่ได้เจอหน้ากันความรู้สึกดีๆ อบอุ่นและผูกพัน กลับคืนมา เพื่อนกลับกลัวว่าเราจะคบกัน และอาจทำให้เสียเพื่อนหาก..เขาและเธอคิดลงเอย....เพื่อนทั้งหลายเกรงกลัวอะไรในตัวเธอ..เธอน่ากลัวที่ตรงไหน..เธอทำผิดอะไร คำถามที่ยังต้องการทำตอบและความคิดเห็นของคนที่เป็นกลาง...ไม่ใช่คนที่มองเพียงสิ่งที่เห็น...เพราะสิ่งที่เห็นอาจไม่เป็นอย่างที่คิดเสมอไป
ความเห็นที่ลิ้งไปหายไปไหน
ตอบลบจริงหรอคับ
ตอบลบ